مشکلات يا عوارض ثانويه ، از جمله مسائل پزشکی
هستند که پس ازيک ضايعه نخاعی ( SCI ) پديد می آيند.
بسياری از اين مشکلات پزشکی که در پی يک ضايعه نخاعی بروز می نمايند قابل
پيشگيری هستند برخی ديگر از مشکلات پزشکی شايع ، شامل : مشکلات روده و مثانه ،
مشکلات تنفسی و پوست ، قابل تقليل می باشند.
اطلاعات لازم برای
کادر درمانی ، به منظور پيشگيری از اين مشکلات ، در دسترس می باشد ، اما مطالبی
که پيرامون اين موضوع ، در سطح همياران همراهان و بيماران شکل گرفته و در
اختيار است. بسيار مختصر می باشد . اين کتابچه که به زبان ساه طراحی و نگاشته
شده است ، به اين گروه کمک می کند تا در طی فعاليت های روزانه برای بيمار
دستيار مناسبی باشند . مراقبت بهداشتی مناسب ازسوی اين دستياران ، در پيشگيری
از بروز عوارض ثانويه بسيار کارساز است.
شما و فرد دارای
ضايعه نخاعی يک گروه يا تيم هستيد . در واقع شما بايد با يکديگر کار کنيد تا
سلامت او را حفظ نماييد. در پايان اين کتابچه بخشی برای يادداشت نيازهای منحصر
به فرد بيمارتان وجود دارد.
1-پس از يک
ضايعه نخاعی چه اتفاقی می افتد ؟
استخوان پشت اولين
حامی تنه آدمی است. استخوان پشت از تعدادی استخوان که همانند آجرهای ساختمان
يکی بر روی ديگری قرار ميگيرند ، تشکيل يافته است . اين استخوان های کوچک ،
مهره ناميده می شوند . نخاع از ميان اين مهره ها عبور می کند. پس استخوان پشت
حفاظت از نخاع را نيز برعهده دارد.
نخاع چيست ؟
نخاع بخشی از سيستم
عصبی تنه است که شبيه يک دسته سيم تلفن می باشد و با عبور از ميان پشت ، از مغز
به سمت باسن پايين می رود. طول آن در افراد با قدهای مختلف ، فرق می کند ، اما
بطور متوسط در حدود هشتاد سانتی متر است. عصب های فراوان در نخاع ، آن
را شبيه کابل مخابراتی حاوی تعداد بسياری سيم تلفن می کند. پس يک آسيب نخاعی
ممکن است در هر محلی اتفاق بيفتد. يعنی ، از گردن تا باسن احتمال بروز آسيب
نخاعی می رود. نه تنها شکل نخاع مثل يک کابل مخابراتی است، بلکه عملکردش نيز
شباهت فراوانی به آن دارد. نخاع پيام هايی را به بخش های مختلف می برد و از
آنجا به مغز باز می گرداند و يا بين قسمت های مختلف ، ارتباط ايجاد می
نمايد.
مغز نيز همچون يک رايانه دستورات و پيامها را مرتب ساخته
و به محل خاص خود ارسال می کند ، بسياری از اين پيامها و دستورات از
طریق نخاع انتقال می يابند. وقتی به يک قسمت از نخاع آسيبی وارد می شود، تمام
اعصابی که بالای محل ضايعه هستند ، همانند گذشته به فعاليت خود ادامه می دهند ،
اما در زير محل آسيب ديده ، مثل زمانی است که خطوط تلفن درست عمل نمی کنند ، پس
پيام هايی که از زير محل آسيب ديده به سمت مغز می روند ، در اين محل متوقف می
شوند و اطلاعات از اندام و جوارحی که اين اعصاب آسيب ديده مربوط به آنها هستند.
به مغز نمی رسند . اين قطع ارتباط دو طرفه است ، يعنی مغز نيز هيچ دستور و
پيامی را برای اندام و جوارح مورد نظر نمی تواند بفرستد، به عنوان مثال احساس سردی
و گرمی به مغز نمی رسند جوارحی چون مثانه ، روده ها و ريه ها مانند گذشته کار
نمی کنند و در عملکرد آنها تغييراتی پديد می آيد عضلات اصلی از مغز فرمان نمی
گيرند و نمی توانند از آن تبعيت کنند.
کسی که نمی تواند
پاهای خود را حرکت دهد پاراپلژی ( Paraplegia ) يا
فلج اندام تحتانی دارد. کسی که علاوه بر پاها قادر به استفاده از دست های خود
نيز نيست ، تتراپلژی ( Tetraplegia ) يا فلج چهار
اندام دارد که گاهی بنام کوادری پلژی نيز خوانده می شود.
هر قدر آسيب بالاتر
باشد ، قسمت های کمتری توان ادامه فعاليت عادی خود را حفظ می کنند. همچنان که
در ضايعه نخاعی انواع مختلف داريم . انواع بيمار نيز داريم . آسيب ها را به دو
نوع کامل و ناقص می توان تقسيم کرد. کسی که دچار آسيب کامل است ، يعنی ، نخاع
وی کاملاـ قطع شده و توانايی حرکت دادن عضلات و احساس محرک های خارجی را در
قسمتی که مربوط به اعصاب زير ضايعه هستند ، از دست داده است . اما کسی که دچار
آسيب ناقص شده است و يا آسيب منجر به قطع کامل نخاع نشده است ، قادر به احساس
محرک های خارجی می باشد و می تواند بخشی از اندام خود را که در زير محل ضايعه
قرار دارد ، حرکت دهد . پس می توان گفت بعد از آسيب نخاعی ، نوع و سطح ضايعه
است که تعيين کننده ميزان تحرک و درک و احساس محرک های خارجی می باشد . توانايی
ها و ميزان نياز به کمک در فرد آسيب ديده ، اهميت فراوان دارد.
نکته :
از فرد آسيب ديده
سطح ضايعه را سئوال کنيد.
از او سئوال کنيد
آسيب وارده چه تاثيری بر بدن وی گذاشته است و کدام توانايی ها را از دست داده
و کدام يک باقی مانده است.
2- مراقبت از
پوست :
پوست در نگهداری آب
به بدن کمک و در مقابل صدمات و عفونت ها مانند يک نگهبان عمل می کند . بايد از
بروز هرگونه صدمه و آسيبی که ممکن است به پوست لطمه ای وارد کند ، جلوگيری نمود
چرا که به راحتی می تواند منجر به عفونت گردد. فردی که دچار آسيب نخاعی شده است
در منطقه ای از بدن که فاقد حس است ، بريدگی ، سوختگی يا فشار بيش از حد روی
پوست را نمی تواند درک نمايد . اين حالت بعلت عدم انتقال پيام های عصبی ، از
پوست منطقه مربوط به زير سطح ضايعه ، به طرف مغز ، به وجود می آيد زيرا اين
اعصاب از طريق نخاع عبور می نمايند و زمانی که نخاع قطع شده باشد ، انتقال صورت
نخواهد گرفت . ( مناطق استخوانی ، محل ايجاد زخم های فشاری هستند. )
زخم های فشاری :
زخم های فشاری ( که گاهی بنام زخم بستر نيز خوانده می شوند ) معمولا" زمانی
پديد می آيند که فرد برای مدت زيادی روی يک سطح نشسته يا خوابيده باشد، با
طولانی شدن اين زمان به تدريج خون و اکسيژن به پوست اين ناحيه نمی رسد و پوست
می ميرد.
يک زخم فشاری در
ابتدا خود را به صورت يک ناحيه بدون رنگ نشان می دهد. مشخصه زخم فشاری اين است
که اگر فشار را از روی آن برداريم ، بعد از بيست دقيقه باز هم به همان شکل است
و رنگ طبيعی پوست به آن بازنمی گردد.
اين زخم ها اغلب بر
روی بخش های استخوانی مشاهده می شوند. در نواحی استخوانی مثل آرنج و پاشنه پا ،
بافت نرم کمی بين پوست و استخوان وجود دارد . فرد آسيب ديده ، فشار روی پوست را
در زير ناحيه آسيب ديده نمی تواند حس کند و در نتيجه تغييری در وضع بدن خود نمی
دهد.
چه عواملی به
پوست صدمه می زنند؟
آسيب های پوست ممکن
است به دلیل فشار ، سوختگی ، نيش حشرات ، تماس با موارد شيميايی يا پارگی باشد.
لطمه به پوست در زمان کوتاهی می تواند اتفاق بيفتد . گرما ، لباس خيس يا تنگ و
عوامل بسيار ديگری موجب می شوند زمان بروز لطمه و آسيب کوتاه شود ، يعنی، با
وجود اين شرايط پوست زودتر آسيب می بيند . در اينجا برای روشن تر شدن موضوع يک
مثال ذکر می کنيم .
دختری که قطع نخاع
بود با خانواده خويش به سفر رفت . وسيله نقليه آنها يک وانت رو باز بود و دختر
در عقب ماشين در قسمت بار ، نشسته بود . پاهای وی روی کف ماشين قرار داشت و
برای مدت طولانی در يک وضعيت خاص باقی ماند . گرمای کف وانت باعث شده بود کف
پای دختر تاول بزند و تاول ها تبديل به زخم شدند ، پوست آسيب ديده ، به راحتی
زخم می شود.
چگونه می توانيد
به فرد آسيب ديده کمک کنيد تا از آسيب های پوستی پيشگيری نماييد ؟
استفاده از لباس
هايی که درست به اندازه هستند و پوشاندن پاها ، احتمال پديدآمدن زخم را کاهش می
دهد . مراقب باشيد اشيايی مثل ميخ ، پونز ، خودکار و مداد روی تخت و صندلی
چرخدار او نباشد. روی تخت و البسه را قبل از نشستن صاف کنيد. نشستن روی اشياء و
سطوح چين دار ، به سرعت موجب بروز زخم فشاری در پوست فرد آسيب ديده می شود.
زخم های فشاری ممکن
است هنگام جابه جايی ها ايجاد شوند. دقت کنيد در زمان جابه جايی از روی صندلی
به توالت يا برعکس فرد آسيب ديده هرگز برروی سطوح کشيده نشود. جابه جايی های
ساده مانند انتقال از تخت به صندلی چرخدار و يا برعکس می تواند باعث پيدايش زخم
فشاری شود.
صندلی چرخدار فرد
آسيب ديده ، بايد به اندازه خود وی باشد تا بتواند به راحتی صاف بنشيند. تشکچه
آن بايد از نوع مناسب و به اندازه صندلی تهيه شود تا سطح آن چروک نخورد. موقعيت
و وضعيت مناسب از بروز زخم فشاری جلوگيری می نمايد.
پوست فرد آسيب ديده
را هميشه بايد تميز نگهداشت . ممکن است به دليل نشت ادرار از کاتاتر يا کيسه
ادرار که در کنار پای اوست پوست وی خيس شود. پس از اجابت مزاج بايد کاملا" او
را تميز نمود. زيرا باقيماندن ادرار يا مدفوع بر روی پوست ، می تواند به آن
آسيب بزند. لباس های خيس و نمناک نيز از اين جمله عوامل آسيب رساننده به
پوست هستند. تغذيه مناسب به سلامت پوست کمک می کند ، غذاهای سرشار از پروتئين و
ويتامين های آ و ث بهبود زخم را تسريع می نمايد و از پيدايش زخم جلوگيری می
کنند ، در واقع در حفظ سلامت پوست بسيار موثر هستند . ماهی ، تخم مرغ ، مرغ ،
جوجه و گوشت قرمز پروتئين فراوانی دارند. سبزيجات سبز و زرد ، ويتامين های
زيادی دارند. از تهيه و صرف غذاهای سرخ کرده و چرب خودداری و هميشه غذاهای
بهداشتی تهيه کنيد.
چرا بايد با کمک
به فرد آسيب ديده از بروز زخم فشاری جلوگيری کرد ؟
زخم فشاری استقلال
فرد آسيب ديده را محدود می کند ، برای مثال زخمی که روی باسن ايجاد می شود باعث
می گردد تا وی نتواند روی صندلی بنشيند و به کارهای خود بپردازد و لازم است صبر
کند تا زخم بهبود يابد. علاوه بر اين احتمال بروز عفونت و مشکلات پی در پی وجود
دارد ، پس زخم فشاری فعاليت روزانه او را محدود می کند . برای اينکه زخم بهبود
يابد بايد فشار از روی آن برداشته شود . اگر زخم باز و وضع آن وخيم است اين فرد
به مراقبت های پزشکی بيشتری احتياج دارد.
به خاطر داشته
باشيد که هر روز بايد پوست فرد آسيب ديده را بررسی کنيد تا در صورت وجود هرگونه
لطمه ای ، آن را دريابيد. منطقه کم رنگ را در وضعيتی قرار دهيد که فشار از روی
آن برداشته شود.
نکته :
برای مراقبت از
پوست بايد :
- علائم آسيب را هر
روز در بخش هايی از بدن بررسی و ارزيابی کنيد .
- هر محلی که دچار
علائم اوليه باشد ، بايد در وضعيتی قرار گيرد که فشار از روی آن برداشته شود
.
- هر 15 تا 20
دقيقه او را جابه جا کنيد تا فشار از روی يک ناحيه خاص کم شود .
- پوست را خشک و
تميز کنيد.
- هميشه از تشکچه
صندلی چرخدار استفاده نماييد و به او متذکر شويد که صاف بنشيند.
- غذاهای سالم در
اختيار او بگذاريد .
- در روز هشت تا ده
ليوان آب بنوشيد.
- پوست را از سرما
و گرما حفاظت کنيد.
- کف پاها را تميز
و خشک کنيد و ناخن های پای او را کوتاه نماييد.
3-مراقبت از
مثانه :
در بدن ما دو کليه
وجود دارد که مواد زايد را دفع و خون را تصفيه می کنند. مواد زايد بصورت ادرار
از کليه ها خارج می شوند و از لوله هايی بنام ميزنای پايين می آيند و در مثانه
انبار می شوند وقتی مثانه پر می شود ، فرد نسبت به تخليه مثانه احساس نياز می
کند.
پس از يک آسيب
نخاعی ، پيام هايی که بايد به مغز برسند و اعلام نمايند مثانه پر شده است و
آماده تخليه می باشد ، به سمت مغز نمی روند. مشکل ديگر اين است که مثانه پس
از آسيب نخاعی کاملا" پر و تخليه نمی شود . به همين دليل
ميکروب ها می توانند در ادرار و مثانه رشد کنند و عفونت ادراری پديد
آورند. عفونت های ادراری مکرر ، صدمات شديدی به کليه ، ميزنای و مثانه فرد ،
وارد می سازند.
فرد آسيب ديده
چگونه مثانه خود را تخليه کند ؟
کاتاتريزاسيون
متناوب : فرد آسيب ديده ، برای تخليه مثانه از يک لوله استفاده می کند که
نام آن کاتاتر است. او آن را به داخل مثانه می فرستد و پس از تخليه
ادرار ، آن را بيرون می کشد. لوله ، ادرار داخل مثانه را به يک کيسه منتقل می
کند. اگر فرد آسيب ديده از اين روش استفاده می کند ، شما نيز بايد روش صحيح آن
را ياد بگيريد . بهره گيری صحيح از اين روش ، مانع از پديدار شدن عفونت ادراری
در او خواهد شد.
کاتاتر کاندومی
بيرونی : بيشتر مردان دارای ضايعه نخاعی از اين وسيله استفاده می کنند .
کاتاتر کاندومی ادرار را به کيسه متصل به پا و يا تخت بيمار منتقل می کند. وصل
کردن کاتاتر و خالی و تميز کردن کيسه ، نکاتی هستند که بايد بياموزيد . استفاده
صحيح از اين شيوه می تواند مانع از بروز عفونت ادراری در او شود. کيسه ادرار
بايد به خوبی تميز شود و هيچگاه بوی بد يا بوی ادرار از آن استشمام نشود.
هنگام نصب ، مراقب باشيد که کاندوم روی پوست خيلی سفت و محکم نشده باشد چرا که
می تواند به پوست آسيب بزند.
فولی : يک
فولی از طريق پيشابراه ( مجرای ادرار ) وارد مثانه می شود و برای چند روز باقی
می ماند و در طول اين مدت ادرار را از مثانه به کيسه ادرار می برد.
کاتاتر فوق عانه
: کاتاتر فوق عانه از طريق حفره ای بر روی شکم که توسط جراح تعبيه شده است
، ادرار را تخليه می کند.
هر دو نوع برای
مدتی در مثانه می مانند ، بر خلاف کاتاتريزاسيون متناوب که برای تخليه مثانه هر
بار يک کاتاتر به داخل فرستاده می شود و پس از خالی شدن مثانه بيرون کشيده می
شود.
پزشک فرد آسيب ديده
ممکن است يکی از اين روش ها و يا ترکيبی از دو شيوه را توصيه نمايد. کاتاتر
کاندومی فقط توسط مردان استفاده می شود و بقيه روش ها هم در مردان و هم در
زنان کاربرد دارد.
چگونه به فرد
آسيب ديده کمک کنيد تا هميشه تميز و پاکيزه باشد ؟
- برای ممانعت از
بو گرفتن ، هميشه کاتاتر و کيسه را پاکيزه نگهداريد.
- برای پيشگيری از
عفونت ، کاتاتر و کيسه را مرتب تميز کنيد.
- بهداشت و پاکيزگی
را هنگام قراردادن کاتاتر رعايت کنيد.
- در روز هشت تا ده
ليوان آب به او بدهيد. همچنين وی می تواند از مايعات ديگری مثل چای و آب ميوه
استفاده کند. نوشيدن شير، قهوه ، چای ليمو ، آب گريپ فروت و نوشابه های
گازدار بايد محدود باشد . نوشابه های غيرگازدار و غير قندی موردی ندارند.
- اگر فرد آسيب
ديده تب يا لرز کرد و يا در ادرار او خون ديديد ، سريعا" پزشک را در جريان
بگذاريد.
به ياد داشته باشيد
، اگر ادرار داخل کيسه متصل به پا ، کدر، قهوه ای ، قرمز یا بدبو
می باشدعلامتی برای عفونت است پاکيزگی بسيار
مهم است و از عفونت پيشگيری می نمايد.
نکته :
برای پيشگيری از
عفونت ادراری :
روزانه کيسه
ادرار را تميز کنيد ( با يک مايع سفيد کننده يا سرکه ) وسايل را در يک محل
خشک و تميز نکهداريد .
شيوه های درست و
صحيح را بکار ببريد.
فرد آسيب ديده بايد
:
- داروهای خود را
که پزشک تجويز نموده استفاده نمايد .
- زمانی که تب يا
لرز کرد و يا خون در ادرار ديديد ، پزشک را در جريان بگذاريد .
- اگر ادرار ، تيره
، کدر يا بدبو شد، مايعات بيشتری به فرد آسيب ديده بدهيد.
- هشت تا ده ليوان
آب در روز بنوشد.
- مايعات زير را
مجموعا" به 240 سی سی (يک ليوان ) در روز محدود کنيد.
- نوشيدنی های قندی و
شيرين ، نوشيدنی های گازدار ، چای و قهوه ، آب پرتقال و آب گريپ فروت
باید محدود باشد
4-مراقبت از
روده :
وقتی غذا را ميل می
کنيد ، مسيری را که درشکل سمت چپ صفحه می بينيد ، طی می نمايد. حرکاتی که سبب
می شوند مواد زايد از روده خارج شوند. حرکات روده ( اجابت مزاج -
Bowel Movement ) ناميده می شوند . مواد زايد را
معده ، روده کوچک و روده بزرگ عبور کرده و به خارج از بدن رانده می شوند. وقتی
روده آماده تخليه است ، پيامی را به مغز می فرستد و فرد متوجه می شود زمان
اجابت مزاج فرا رسيده است و به توالت می رود. در فرد دارای آسيب نخاعی ، اعصاب
انتقال دهنده پيام قطع شده اند و مغز از اين پيام اطلاع نمی يابد و فرد نيز
قادر به تصميم گيری نيست و نمی تواند کنترل لازم را داشته باشد.
فرد دارای آسيب
نخاعی چگونه اجابت مزاج خواهد داشت ؟
اين افراد يک عادت
ثابت به نام برنامه روده ای را دنبال می کنند. اين برنامه به آنها کمک می کند که
اجابت مزاج تصادفی نداشته باشند. آنچه را که مانع از اين واقعه ( اجابت
مزاج تصادفی و ناخواسته ) می شود بايد بياموزيد. اين افراد يک شياف استفاده می
کنند . شياف به آنها کمک می کند تا اجابت مزاج در زمان صحيح و به موقع انجام
شود.
ياد بگيريد که
چگونه بايد شياف را از جلد خارج کنيد و در مقعد بيمار قرار دهيد. زمان انجام
اين کار طبق برنامه مندرج درجدول و پس از صرف غذا است.
پزشک به شما و او
می گويد چه موقع از شياف استفاده کنيد. اين کار همان برنامه يا عادت روده ای
است.
قبل از قراردادن
شياف به مدت 30ثانيه آن را به ديواره رکتوم ( انتهای روده ) بماليد. مراقب
باشيد در زمان اجابت مزاج شياف را در رکتوم قرار ندهيد.
فرد آسيب ديده بايد
تحت کنترل پزشکی باشد تا يک اجابت مزاج نرم و راحت داشته باشد.
اگر بتواند روی يک
توالت بنشيند . اجابت مزاج سريع تر اتفاق می افتد. راست نشستن اين کار را تسهيل
می کند.
گاهی ممکن است نياز
به تحريک با انگشت باشد، بدين معنی که ، شما پس از پوشيدن يک دستکش و آغشتن
انگشت خود به ژل لوبريکانت ، آن را در رکتوم وی فرو می بريد ، اين کار موجب می
شود حرکات روده بيشتر شده و مدفوع سريع تر دفع گردد. زمانی دست به اين کار
بزنيد که هيچ پاسخی از شياف نگرفته باشيد . هنگام قراردادن شياف و يا فرو بردن
انگشت در رکتوم بسيار مراقب باشيد زيرا ممکن است ديواره آن را زخمی و خراشيده
کنيد که خيلی خطرناک است.
همانند مراقبت خوب
ادراری ، مراقبت روده ای مناسب از بروز بسياری مشکلات پزشکی پيشگيری می نمايد .
پاکيزگی بسيار
اهميت دارد. پس از اجابت مزاج پوست و اطراف مقعد وی را به دقت بررسی نماييد
زيرا اگر مدفوع باقی مانده باشد موجب بروز عفونت و بوی بد می شود.
اگر فرد آسيب ديده
با اجابت مزاج خود مشکل دارد ، حتما" با پزشک او تماس بگيريد.
توصيه به آسيب
ديدگان :
عادت روده ای را
برنامه ريزی کنيد. هرروز ورزش کنيد. 8 تا 10 ليوان آب در روز بنوشيد. غذاهای
فيبردار ميل کنيد.
مشکلات شايعی که ممکن است فرد آسيب ديده
در عادت روده ای خود با آنها برخورد کند | شما چگونه می توانيد کمک
کنيد تا براين مشکلات قايق آييد؟ |
اسهال : مدفوع
، شل و آبکی است. علل
اسهال : وجود ويروس در روده ها تغيير در داروها ، به خصوص مصرف آنتی بيوتيک
ها غذای ناکافی و مصرف غذاهای نامناسب ، به خصوص غذاهای چرب مصرف زياد ملين
ها زياد شدن فشارهای روحی و مشکلات هيجانی مصرف زياد سبزيجات ، فيبر و ميوه
در وعده های غذايی | تا زمانی که مدفوع از حالت شلی
خارج شود غذاهای قبض کننده (مثل سيب زمينی آب پز ، برنج ، کته ماست و... )
به او بدهيد. ملين ها را قطع کنيد. در باره تغيير داروها با پزشک مشورت
کنيد . مواد سالم مصرف کنيد و غذاهای مناسب و متنوع در برنامه غذايی
قرار دهيد. نوشيدن آب ميوه را تا زمان قوام يافتن مدفوع متوقف کنيد. در
مورد فشارهای روانی با فرد آسيب ديده صحبت کنيد. |
يبوست : برای چندين روز اجابت
مزاج نداشته و يا مدفوع خيلی سفت باش ، ممکن است شکم سفت باشد و بادکرده به
نظر برسد. همچنین اشتها کاهش پيدا می کند. علل يبوست : نخوردن سه وعده غذا
در روز عدم استفاده از مايعات به ميزان مناسب ( 8 تا 10 ليوان ) . ناکافی
بودن فعاليت بدنی بيش از اندازه در رختخواب ماندن دنبال نشدن برنامه تنظيمی
برای عادت روده ای مصرف زياد مواد لبنی و پنير اعمال تغيير در داروها ، به
خصوص آنتی بيوتيک ها عدم استفاده از شيوه ای موثر برای تخلیه | فعاليت بدنی بيشتر را به او
توصيه کنيد. مصرف لبنيات به خصوص پنير را محدود کنيد. مايعات بيشتر
مصرف شود. يک برنامه مشخص را برای عادت روده ای دنبال کنيد. روزانه يک يا
دو شياف استفاده کنيد تا يبوست برطرف شود. از ملين ها استفاده کنيد. در
مورد تغيير داروها با پزشک مشورت کنيد. اگر نتيجه ای حاصل نشد، با پزشک
مشورت نماييد ، ممکن است تنقيه يا درمان های ديگر بکار روند تا مدفوع خارج
شود. دو عدد شياف را همزمان استعمال کنيد، اگر پاسخی نديديد. از يک دستکش و
ژل لوبريکانت استفاده کنيد، درصورت عدم پاسخ مناسب ، به مراقبت ها و کمک
های پزشکی نياز داريد. |
فشردگی : زمانی رخ می دهد که
مدفوع راه رکتوم را بسته و فرد برای چند روز اجابت مزاج نداشته باشد ،شکم ،
برآمده ، سخت و دردناک است . کاهش اشتها و حالت تهوع مشهود است. فشردگی
مدفوع به همان دلايل يبوست ايجاد می شود. | راه های غلبه همان راه های
درمان يبوست هستند ، غير از استفاده از شياف که در فشردگی رايج نيست .
|
| |
ادامه مطلب....